Dit weekend was ik samen met 40 ouders en bofkonten te gast in het Tannheimertal te Oostenrijk. Na een voorspoedige reis per bus kwamen we om 7 uur s`morgens aan te Fallmühle in Duitsland. Hier werden de wandelspullen aan getrokken en de wandelstokken op hoogte gezet. Iedereen was gespannen om aan dit avontuur te beginnen.

Voor velen was dit zelfs de eerste keer wandelen in de bergen (er was wel in de “bergen” van Vijlen geoefend). Met zo`n rugzak op je poekel loop je toch even anders, dan een wandeltochtje in ons heuvelland. Na een pittige klim is de eerste rustpauze in de Ostlerhütte.

Hier worden de dorstige kelen gesmeerd en hongerige magen gevuld. Zo`n tochtje vergt veel van de loopmachine en daarom moet je regelmatig de tank bijvullen.Vervolgens konden we een keuze maken uit de routes, die je wilde lopen: een lichte of een zware; We namen de zware en zouden dat naderhand ook ervaren. Maar als je dan na zo`n klim op de top van de Aggenstein staat, klopt je hartje sneller en je denkt: dat heb ik toch weer geflikt. Na nog verschillende uren door een fascinerende natuur te hebben gewandeld kwamen we aan in onze eerste overnachtings-hut: de Bad Kissingerhütte op 1800 meter hoogte. Moe, maar voldaan trek je de wandelschoenen uit. De slaapplaatsen worden verdeeld en je schuift met je medelotgenoten aan tafel. Het eten in die hutten is trouwens helemaal niet gek en smaakt uitstekend. Na zo`n tocht kun je wel een heel varken aan; bij wijze van spreken. Om 22.30 uur lag iedereen in zijn kooi of liever gezegd lagen we samen in de kooi.

De zondag begint om 6 uur s`morgens. De nachtrust was, op een enkel snurkje na, goed bevallen. Het ontbijt lokt, want de machinekamer moet voor vandaag extra worden opgestookt. De route voor vandaag gaat richting Füssener Jochle met een pauze in de Sonnenalm. Onderweg is er al heel wat afgegleden, want op diverse plaatsen liggen nog behoorlijke plakken sneeuw. Met je stokken kun je de balans goed regelen en zonder kleerscheuren komen we heelhuids aan.