Huttentocht te Tannheim op 11, 12 en 13 juni 2011.

 

 

Op deze traditioneel geworden Huttentocht verheug ik mij het hele jaar. Als je eenmaal aan dit landschap geroken hebt, ben je verkocht; althans mijzelf en enkele anderen, die ieder jaar dit terugkerend festijn niet willen missen. Het is een mixer van bergsport, wandelen en gezelligheid, die mensen tot elkaar brengt en hen laat genieten van deze wonderschone bergnatuur. Vooral de beschermde natuurgebieden zoals de Vilalpsee.  

 

 

 

 

Dit jaar trokken wederom zo`n 31 mannen en vrouwen naar Gran, om van daar uit verder te trekken door de bergen. Zaterdag om 00.30 uur `s morgens of `s nachts vertrok vanuit Gulpen de bus volgeladen met tassen en dito rugzakken, om drie dagen van hut naar hut te trekken. De reis verliep vlot en `s morgens om 8.30 uur arriveerden we in Gran om van daaruit met de lift omhoog te gaan In het bergstation Sonnenalm werd de inwendige mens getrakteerd op “kaffee und kuchen”. De stemming werd met de minuut beter, maar het weer werd er helaas niet beter op.  Er viel een miezerige motregen.

 

Met een welgevuld buikje begonnen we aan onze eerste klim naar de Otto Mayer Hütte. Door de regen was het opletten geblazen, want de stenen waren glad en vereiste een voortdurende concentratie. Het is gek, maar zelfs met dit weertype is het heerlijk bergwandelen. De lucht is schoon en de laaghangende wolken zorgen voor een panorama, dat in een sprookjesfilm niet zou hebben misstaan. Na deze eerste beproeving volgde de rust bij de Otto Mayer Hütte..Van hieruit konden we een keuze maken uit twee routes; De eerste volgde via de Musaueralm de weg naar het Gimpelhaus. Dit traject, dat ikzelf een paar jaar hiervoor heb gelopen is een prachtige tocht door een ongerepte vallei, die omhoog loopt tussen twee bergen om van daaruit omlaag te dalen naar het Gimpelhaus.  

 

 

 

 

De tweede groep liep door de Nesselwangler Scharte en was nieuw voor mij. Dit ruige landschap bood ons de uitdaging, die door de regen extra moeilijk geworden was. Gladde rotspartijen moesten als berggeiten beklommen worden. We hadden gelukkig hier en daar wat kabels om ons omhoog te werken al was dat op sommige plaatsen een gewaagde onderneming (door de regen was de ondergrond glad en glibberig; de handen waren inmiddels ook op diepvries niveau), die door de ervaring en begeleiding van Frans volledig onder controle was. De reacties na het eten lieten geen twijfel bestaan; iedereen had genoten en afgezien, maar dat hoort erbij. De sterke verhalen idem dito. Na de nodige glaasjes “prik” dook ik en niet veel later de rest van de familie onder de grote dekens om heerlijk weg te dromen.

 

Na een korte, doch verfrissende nachtrust, kraaide de haan om 6.30 uur, reveille. Iedereen kroop stijf, doch uitgerust, vanonder zijn deken vandaan. Het ontbijt lieten we ons heerlijk smaken. Na zo`n inspanning van gisteren en met het vooruitzicht van weer een inspannende dag, was het zaak op de “kolenkelders” op peil te brengen. De weersverwachtingenwaren deze dag een stuk beter, dan de dag ervoor. Het programma van vandaag stond ook weer uit twee routes. De ene vertrok via Nesselwange naar de Krinnenspitze met een pauze op de Edenalpe. Van daaruit naar de Sulzspitze richting de Landsberger Hütte. De andere route vanuit Nesselwange, Rauth door het Krottental; pauze te Bintental en verder bergopwaarts naar de Landsberger Hütte.

 

 

 

 

Na de groepsfoto vertrokken we samen naar beneden, om van daaruit gesplitst de routes te lopen. We hadden er zin in; de zon scheen heerlijk en de stijfheid begon weg te trekken uit de gefolterde bovenbenen. De tocht, door dit langzaam oplopende dal, is een ware belevenis. De begroeide hellingen met in het dal een zacht ruisende beek doet de rest. Lange tijd trokken we door de verstilde bossen en genoten van de natuur om ons heen. De bosmierenhopen onder de afhangende takken van de dennen, krioelden van het leven. Hogerop begon het pas echt spannend te worden.

 

 

 

De paadjes werden smaller en steiler en er leek geen eind aan te komen. Je verlangt op zo`n moment naar een terrasje met een heerlijk koel biertje. Moe, maar voldaan, belandden we uiteindelijk boven op de bergrand. Beneden blonk het einddoel in de zon; de Landsberger Hütte. Die afdalingen zijn een verhaal apart; de paden, nog glad van de regen de dag ervoor, zorgen voor modderglijbanen. Diverse dames en mijzelf hebben dat aan den lijve ervaren. Gelukkig was Jan een echte Gentlemen en waste de broeken schoon onder het toeziend oog van diverse experts, Na een koude “douche” in de wasbak (lekker primitief, zoals het hoort), smaakte het avonddiner des te beter. In de late uurtjes hebben we met “oud huttentocht kameraden” , de boel op stelten gezet. Het lijflied : “ en de boelen, die gaan zo…” is over de bergen geraasd. Menige Oostenrijker zal wel gedacht hebben: “daar heb je die gekke Hollanders weer”.

 

 

 

 

De derde dag, die helaas weer getekend werd door een miezerige regen, verliep anders dan we gewend waren; de vroege tocht naar de Rote Spitse kwam te vervallen. Van een zonsopgang was niets te bespeuren. Gezamenlijk vertrokken we naar het dal, om van daaruit de terugreis te aanvaarden naar ons thuisland. Deze afdaling langs prachtig bloeiende weiden, was een waar genot. De Vilsalpsee blonk in de diepte en kwam gestaag naderbij als mede ons einddoel van deze prachtige reis.

 

 

 

De “kaffee mit kuchen” smaakte navenant en na een frisse duik in de Vilsalpsee begon de terugreis. Thuisgekomen laat je alles weer even bezinken en met een opmerking van mijn vrouwtje in het achterhoofd : “in die hut zal het wel rustiger zijn geweest  (even tevoren raasde een brandweer wagen voorbij en vertrokken diverse auto`s richting werk)“ genoot ik nog even stilletjes van de voorbije dagen.

 

 

Verslag en foto’s:  John Driesen

 

Vervolg foto’s zie:  Foto's Tannheim 2011
 

Ingezonden reacties op het verslag en de foto's